In Memoriam Margré van der Kraaij – Cloosterman, 19 November 2020
Bij het overwegen een In Memoriam te schrijven voor Margré gaat er een tijdspanne van ruim vijftig jaar aan je voorbij.
Als kraamverzorgster was ze zorgzaam voor Moeder en Kind en betrokken bij het wel en wee van de familie. Daar zal
ook van haar kant een familierelatie aan hebben bijgedragen. Al waren het enkel al de omstandigheden dat wij ons als
gezin vestigde aan de Harnaskade in Den Hoorn. ‘Greetje Cloosterman’ zoals ze zich kenbaar maakte, hebben we
door al die tijd heen als zorgzaam ervaren. Bij meerdere gelegenheden is dat al gememoreerd.
In de jaren aan het einde van de vorige eeuw ervaarden we opnieuw haar zorgzaamheid bij Johanna van der Stap aan
de Vlaardingsekade. Heel betrokken en intiem was haar zorgzaamheid die overigens ook met anderen, maar voor haar
als persoon tegenover persoon tentoon spreidde. Ze was voor Johanna mantelzorger in optima forma. Ze was één met
degene die ze verzorgde. En dat niet als lid van een organisatie of in teamverband maar ‘gewoon’ als betrokken bij het
leven van deze hulpbehoevende. Daar maakte de ‘patiënt’ het zelf ook wel naar. Er was een ‘klik’ tussen hen! Met een
vriendin van Johanna, Lies Kap en haar man uit Maassluis was het een fijne samenwerking.
Ook in moeilijke tijd die Johanna doorbracht in het ziekenhuis en in de Bieslandhof was er een intensieve bezoekregeling.
Johanna’s 90e verjaardag in 2010 kon door de zorgen van Margré en Lies, ondanks de beperkte mogelijkheden in de
Bieslandhof, uitbundig worden gevierd. Margré was tot op het laatst de steun en toeverlaat van Johanna. Toen haar einde
naderde was zij samen met Lies aan het sterfbed om, zoals dat wordt genoemd, ‘haar de hemel in te bidden’.
Zij was daarin voor mij een voorbeeld.
Margré, en ook Lies, waren streng maar rechtvaardig bij het verzenden van het overlijdensbericht van Johanna.
Zij mocht dat ook zijn want Johanna ‘had in haar geleefd’. Samen met Margré hebben we bij pastoor Jansen de uitvaartmis
voorbereid. Niet wetende dat Jo Hoek, die pastoor Jansen diezelfde dag nog de Laatste Sacramenten zou gaan toedienen,
enkele uren later kwam te overlijden. Samen liggen de beide Johanna’s in één graf waarvan pastoor Jansen later zou
zeggen ‘die liggen daar te Jo-Jo-en’!
Als ik deze woorden schrijf is het 1 Januari 2021. Margré is al weer ruim een maand geleden begraven. Met haar man
Theo hebben we in de laatste jaren intensief contact kunnen hebben. Als er hand en spandiensten aan de Vlaardingsekade
moesten worden verricht was dat altijd spontaan. Margré kwam aanvankelijk nog wel eens snuiven naar de geest van
Johanna. Met Jan Groenewegen was er een vertrouwensband in de afwikkeling na het overlijden van Johanna.
Tabgha was voor haar een voortzetting van het leven van Johanna waar ze zo innig met verbonden was geweest.
Altijd behulpzame zorgzaamheid. Ook als er advies werd gevraagd over inrichting en beleid. Samen met Marjolein Gielesen
beraadslagend over het een en ander toen het pand in 2011 werd gerenoveerd. In de jaren daarna hadden we soms bij haar
thuis intieme gesprekken. Ze was geneigd te geloven in de voorbeschikking (predestinatie) door God van de mens en dat wij
als mensen daar geen invloed op kunnen uitoefenen. Ook kwam dan ter sprake dat God ons al lief heeft vóórdat wij Hem
liefhebben. Dat noemen wij genade! Dat in die genade Margré mag zijn opgevaren naar de Heer van alle goeds. Margré
vond kracht in de rozenkransgebed, de geheimen die daarbij worden overwogen en de intenties die worden aanbevolen.
Dikwijls met haar kleinkinderen, die elk een rozenkrans van haar hadden, kwam ze met regelmaat op Dinsdagavond naar de kerk.
Toen Margré Juli / Augustus 2019 hoorde van haar ongeneselijke ziekte heeft ze gelaten haar situatie aanvaard. Tijdens de Herfstquatertempervergadering van Tabgha in dat jaar hebben we in een noveen om kracht en sterkte gevraagd voor haar
en haar gezin. Op de Dinsdagavonden, waar ze zo dikwijls in de kerk aanwezig was geweest, was er altijd een intentie
‘om sterkte’ en zij wist dat. Wetende dat genezing niet meer mogelijk was maar enkel een ‘aanvaardbaar’ rekken.
Aanvankelijk konden we daar goed over praten maar gaandeweg met alle medische zorgen én de beminnelijke bijstand van
vooral Theo haar man, het gezin en de familie alsook vele omstanders heeft ze in vrede het tijdelijke met het eeuwige verwisseld.
Margré dank je wel voor al je zorgen en betrokkenheid.
Met jouw betrokkenheid en in die geest gaan wij verder!
